Μεταξύ σφύρας και πραγματικότητας

Οταν τον Μάρτιο έβλεπα τις σκηνές από την Ιταλία – τους ανθρώπους που τραγουδούσαν στα μπαλκόνια, το ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό που ξεπερνούσαν όρια και αντοχές, την ηθική υπέρβαση που πρέπει να κάνει κάποιος για να αποφασίσει ποιος θα ζήσει αφού δεν υπήρχαν ΜΕΘ για όλους, τα καμιόνια στο Μπέργκαμο – αναρωτιόμουν πώς το βίωναν όλο αυτό οι ίδιοι οι Ιταλοί. Τι συζητούσαν στο τηλέφωνο, τι μηνύματα αντάλλασσαν, τι αναρτήσεις έκαναν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μπορείς να κουτσομπολέψεις όταν ξέρεις ότι, καθημερινά, χάνονται στον τόπο σου περισσότεροι από όσους θα σκοτώνονταν σε έναν μεγάλο πόλεμο; Μπορείς να κουβεντιάσεις οτιδήποτε άλλο εκτός από την απελπισία του «θανάτου σε απομόνωση»; Εχεις κουράγιο να μαλώσεις για το έλασσον όταν το μείζον είναι το υγειονομικό τσουνάμι που σαρώνει την πραγματικότητα;