Ευσεβής πόθος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ευρεία αντιπολίτευση της οποίας θα ηγείται ο ίδιος και θα εκταμιεύει μόνος χρησιμοποιώντας τους άλλους. Μια τακτική που επιχείρησε να ακολουθήσει με τη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου – όπου και σύρθηκε πίσω από μια πρωτοβουλία του ΚΚΕ κατά της κυβέρνησης – και που όπως φαίνεται θέλει να επαναλάβει.

Τελευταίο παράδειγμα η κίνηση για κοινό μέτωπο στην Υγεία, στο φόντο της πανδημίας. Δεν ευοδώθηκε. Ο κοινός παρονομαστής των αποτυχημένων εγχειρημάτων της Κουμουνδούρου έχει όνομα: Κίνημα Αλλαγής. Η Χαριλάου Τρικούπη εξάλλου ούτε στο κείμενο για το Πολυτεχνείο «τσίμπησε» ούτε τώρα στο κείμενο για την Υγεία. Ετσι το φλερτ που ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε νωρίς. Και κακά τα ψέματα. Βασικά η Κουμουνδούρου δεν καιγόταν για κάποιο κοινό μέτωπο με την Αριστερά, στον κόσμο της οποίας εξάλλου είναι απονομιμοποιημένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε το ΚΙΝΑΛ, για να διεμβολίσει – σύμφωνα με τη δική του λογική – τη βάση της Χαριλάου Τρικούπη, αλλά και να δείξει πως το μετατοπίζει στη δική του πολιτική λογική. Η ηγεσία όμως του Κινήματος δεν είναι άπειρη. Ξέρει από συσχετισμό δυνάμεων.

Και κάτι πιο βαθύ: το άνοιγμα ΣΥΡΙΖΑ δεν πιάνει σε αυτόν τον χώρο. Οταν για χρόνια το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα έβριζε σκαιότατα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΝΑΛ, δεν υπήρχε διάθεση για μέτωπα. Οταν ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του συγκροτούσαν κυβέρνηση (δύο φορές) με τον Πάνο Καμμένο, επίσης. Η μνήμη δεν σβήνει έτσι απλά.