«Μ’ έναν πύραυλο Γκαγκάριν φτάσαμε ως το φεγγάρι…»

Ενα εγχώριο τηλεοπτικό προϊόν που απευθύνεται σε ένα διάσπαρτο κοινό, προσανατολισμένο και σταδιακά προσαρμοσμένο στην TV on demand και συνεπαρμένο από τη σαγήνη του Netflix, μπορεί να συναγωνιστεί σε τηλεθέαση διεθνείς παραγωγές και επιτυχημένες ξένες σειρές; Είναι σε θέση η επί δεκαετίες έμπειρη σε παραγωγή επιτυχημένων τηλεοπτικών σειρών δημόσια τηλεόραση, να επιστρέψει στις παλιές επιτυχίες της, απευθυνόμενη ξανά σε «εθνικό ακροατήριο», αλλά και να κερδίσει ταυτόχρονα το απαιτητικό και δυναμικό νεανικό κοινό; Πώς και πόσο «χωράει» μια αντιφατική, σκοτεινή και συνάμα φωτεινή, εποχή, που όμως έχει αφήσει έντονο, αρνητικό αποτύπωμα στην ιστορική μνήμη, στην τηλεοπτική οθόνη, όπως εγκιβωτίζει, συμβολικά, αλλά εξόχως παραστατικά, στο πρώτο κιόλας επεισόδιο, την πρώτη τηλεοπτική συσκευή που εισβάλλει στο αθηναϊκό, μικροαστικό σπίτι (όπως εισέβαλε κάποτε και στα σπίτια των γονιών μας, μέσα του ’60) ανήμερα μάλιστα της προσσελήνωσης του «Αετού»; Κι επί πλέον, νομιμοποιείται ένα σύγχρονο σίριαλ να διακωμωδήσει μία «μαύρη περίοδο», με κίνδυνο να εξιδανικεύσει, ήγουν να «αθωώσει» μια δύσκολη, ιδεολογικά φορτισμένη εποχή;