Τις τελευταίες μέρες τον δημόσιο διάλογο απασχόλησε άλλο ένα θέμα που για μία ακόμα φορά ήταν το τελευταίο που θα φανταζόταν κανείς ότι θα απασχολούσε τον δημόσιο διάλογο χώρας που διανύει δεύτερο κύμα πανδημίας. Στην πρόσοψη της Βουλής προβλήθηκε βίντεο, ώστε να τιμηθεί η Ημέρα Ενόπλων Δυνάμεων. Το τεσσάρων λεπτών βίντεο ξεκινούσε με τη Μάχη του Μαραθώνα και συνέχιζε με τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, το Υγρό Πυρ στο Βυζάντιο, την Επανάσταση του 1821, τον Μακεδονικό Αγώνα, τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, εικόνες από τα σώματα του Ελληνικού Στρατού και κατέληγε με την προστάτιδα των Ενόπλων Δυνάμεων, Παναγία. Το τελευταίο αποτέλεσε αφορμή για να ξεσπάσει ένας από τους συνήθεις καφενειακούς πολέμους του Διαδικτύου, με τους μεν να ξιφουλκούν παραληρώντας για Τεχεράνη και τους δε σε εθνικοπατριωτικό παροξυσμό να αλαλάζουν υπέρ των ελληνορθόδοξων αξιών. Στη διαμάχη παρεισέφρησε και ο Νίκος Φίλης, ο οποίος απεφάνθη ότι πρόκειται για «ατόπημα πρώτης γραμμής, πολιτικά και αισθητικά αποκρουστικό και στυγνή προσβολή της Δημοκρατίας». Ανάμεσα βέβαια στις κραυγές ένθεν κακείθεν, χάθηκε το επίδικο, το κατά πόσο είχε νόημα η κίνηση ανεξαρτήτως περιεχομένου ή Παναγίας. Η απεικόνιση συμβόλων στην πρόσοψη της Βουλής αποτελεί κίνηση ύψιστου συμβολισμού. Γι’ αυτό θα ανέμενε ίσως κανείς να χρησιμοποιείται με εξαιρετική φειδώ. Εάν ας πούμε τώρα τιμήθηκε η Ημέρα Ενόπλων Δυνάμεων, αργότερα άλλος θα πει να προβληθεί η γιορτή της Αεροπορίας, άλλος του Ναυτικού, μετά του 15Αύγουστου κ.ο.κ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή