Η βία κατά των γυναικών δεν έχει πατρίδα. Δεν έχει χρώμα, θρησκεία ή κοινωνική τάξη. Eχει όμως πάντα τον ίδιο αντίκτυπο για το θύμα και την κοινωνία που την ανέχεται. Στην πραγματικότητα, η βία εναντίον των γυναικών είναι ένδειξη ότι κάτι πάει στραβά. Oσοι μαθαίνουν να γυρνούν από την άλλη για να μην έρθουν αντιμέτωποι με φαινόμενα λεκτικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας είναι εκείνοι που δεν έχoυν μάθει ακόμα να αντικρίζουν το πρόσωπο του τέρατος, που δεν θέλουν να παλέψουν ενάντια στις αδυναμίες τους.

Χρειάστηκε κόπος και χρόνος ώστε οι γυναίκες να βρουν τη φωνή τους. Ακόμα και το 2020, όμως, η απόδοση δικαιοσύνης για έναν ξυλοδαρμό, έναν βιασμό ή μια δολοφονία γίνεται πρόκληση για κάθε δικαστήριο που αναλαμβάνει την υπόθεση. Ο ερχομός της πανδημίας δημιούργησε μια επώδυνη συνθήκη ειδικά για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, που λόγω λοκντάουν είναι πολλές φορές αναγκασμένα να μένουν σπίτι με τους θύτες όλη μέρα, κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται να υποφέρουν σιωπηλά: υπάρχουν δομές στις οποίες μπορούν να απευθυνθούν, κοινωνικά δίκτυα που βρίσκονται στη διάθεσή τους. Στην Ελλάδα, η γραμμή 15900 είναι ανοιχτή όλο το εικοσιτετράωρο.

Το λέει σωστά η Μαρέβα Γκραμπόφσκι – Μητσοτάκη: η καταπολέμηση της βίας εναντίον των γυναικών πρέπει να αποτελεί «μόνιμο βραχίονα» της κοινωνικής πολιτικής κάθε κράτους. Οι ευθύνες ωστόσο δεν σταματούν εκεί. Για να έρθει η στιγμή που δεν θα υπάρχει πια ανάγκη υπενθύμισης της βίας κατά των γυναικών, οφείλουμε να ρίχνουμε μια πιο προσεκτική ματιά δίπλα μας. Πίσω από τις κλειστές πόρτες κρύβονται συχνά οι πιο σκληρές ιστορίες. Η σιωπή είναι συνενοχή. Σιωπήσαμε όλοι αρκετά.