Δημήτρης Πλάντζος

Κοιμάμαι εύκολα, αλλά λίγο. Κι όταν κοιμάμαι, ο ύπνος μου είναι συνήθως ελαφρύς, με όνειρα σύντομα και παράξενα. Πέφτω για ύπνο νωρίς – υπερβολικά νωρίς, λένε οι φίλοι μου – και ξυπνώ γύρω στο χάραμα. Αλλά αισθάνομαι και την ανάγκη να κοιμηθώ μέσα στη μέρα· στην πολυθρόνα, στο γραφείο, στο μετρό. Εχω κοιμηθεί σε ταξί, χωρίς να είμαι μεθυσμένος (αλλά και μεθυσμένος), έχω κοιμηθεί στο πάτωμα, έχω κοιμηθεί και στο πεζοδρόμιο, σε στιγμές νεανικής ευδαιμονίας που δεν πολυθυμάμαι (για ευνόητους λόγους). Μια κάποια άλλη, πιο δύσκολη στιγμή πριν από χρόνια, με είχε πάρει για λίγο ο ύπνος, χαράματα, στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας, έξω από το Ιπποκράτειο, περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων που είχε κάνει επειγόντως ο αδελφός μου περιμένοντας να νοσηλευτεί. Είναι περίεργο, αλλά αυτή είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από τη Βασιλίσσης Σοφίας κάθε φορά που περνώ από κει ή τη φέρνει η συζήτηση.