Ανεπίκαιρες (;) σκέψεις

Αν θέλει να μετρήσει κανείς το μέγεθος της εσωστρέφειας των ανθρώπων δεν έχει παρά να τους παρατηρήσει προσεκτικά ενώ είναι συγκεντρωμένοι πολλοί μαζί, όπως για παράδειγμα στις αίθουσες αναμονής ενός αεροδρομίου. Οταν δηλαδή είναι τελείως άγνωστοι μεταξύ τους και αυτό που περιμένουν να συμβεί είναι ίδιο για όλους. Μοιάζει ο καθένας τους βυθισμένος σε κάτι που αν και δεν το γνωρίζουμε, η σκέψη ότι θα μπορούσε να συμβαίνει σε μας μάς κάνει να ανατριχιάζουμε. Μας φαίνεται αδιανόητο για τον εαυτό μας κάτι που ως φυσιολογικό, ως μια πραγματικότητα, μπορεί να το ζει κάποιος άλλος. Είναι ακριβώς το αίσθημα που μας προετοιμάζει εσωτερικά σε τέτοιον βαθμό ώστε να γινόμαστε ακατάλληλοι προκειμένου να μοιραστούμε όχι μονάχα μια συνθήκη ευτυχίας αλλά ακόμα και την πιο ήπια μορφή δυστυχίας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς θα ήμασταν αν περνούσαμε απότομα στη θέση των άλλων. Οσο και αν έχουμε παρατηρήσει στην ίδια μας τη ζωή πως ό,τι είχε για μας επείγοντα χαρακτήρα έγινε – αν έγινε – με πολύ αργό ρυθμό, ή πως ό,τι πραγματοποιήθηκε εξοντωτικά για μας μόνο σιγά-σιγά υλοποιημένο θα ήταν δυνατόν να το δεχτούμε, κανείς μας δεν το δεχόταν να περάσει αυτόματα στη θέση ενός άλλου. Ακόμα και όταν γνωρίζει πόσο δυστυχής αισθάνεται ο ίδιος ή πόσο ευτυχισμένος μπορεί να νιώσει ο άλλος.