Ο θάνατος (δεν) τού πάει πολύ

Είναι κάποιοι άνθρωποι που η είδηση του θανάτου τους προκαλεί κάτι παραπάνω από συγκίνηση. Σαν να δίνει σχήμα και μορφή και, ταυτόχρονα, διέξοδο σε μια τεράστια, κοινή θλίψη που δεν αφορά όμως τον θανούντα ή, έστω, όχι μόνο αυτόν. Είναι κάποιοι άνθρωποι που, με την «αποχώρησή» τους, σαν να κλείνουν πίσω τους την πόρτα σε μια εποχή, σε μια νοοτροπία, σε μια δική μας ηλικία που ξέρουμε ότι έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Που, ακόμη και αν δεν μας άρεσε, τα χαρακτηριστικά της μοναδικότητάς της είναι εξαιρετικά «ευανάγνωστα». Είναι κάποιοι άνθρωποι, ελάχιστοι, σαν «ζωντανά μνημεία», που νομίζουμε ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή