«Ο φόβος είναι να μην σε ακούν όταν έχεις κάτι να πεις»

Για τους αναγνώστες που είναι αποφασισμένοι να του συγχωρούν ακόμη και τις παρεκβάσεις από τον άξονα της μυθοπλασίας, ο Τζόναθαν Κόου διασώζεται μονίμως από το χιούμορ. Από το «λοξό» ειρωνικό βλέμμα και τη συγκατάβαση μπροστά στην τυχαιότητα, όταν το μόνο που μπορεί να αντιπαραθέσει είναι να αγαπήσει τους χαρακτήρες του και να τους αφήσει εκτεθειμένους σε κοινωνίες εκτεθειμένες στην αλλαγή. Ισως στο πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του, «Ο κύριος Γουάιλντερ κι εγώ» (μτφ. Αλκηστις Τριμπέρη, εκδ. Πόλις), που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες, το χιούμορ να μη στέκεται στο ίδιο ύψος με παλαιότερα μυθιστορήματα (με σίγουρη εξαίρεση τη σκηνή της συνέντευξης του Μπίλι Γουάιλντερ από δημοσιογράφο κερκυραϊκής εφημερίδας). Αυτό δεν αλλοιώνει τη θερμοκρασία του βιβλίου, όπου μέσα από στιγμές, παύσεις και φλας μπακ σκιαγραφείται το «ύστερο ύφος», κατά την έκφραση του Εντουαρντ Σαΐντ, τουλάχιστον δύο χαρακτήρων. «Για μια εκ φύσεως ανυπόμονη γυναίκα σαν εμένα, ένα ολόκληρο λεπτό ακινησίας είναι υπερβολικά πολύς χρόνος» λέει η Καλλιστώ στην αρχή. Ενα λεπτό ακινησίας μπορεί να είναι επίσης αιώνας για τον 60χρονο Κόου, ο οποίος στη συνέντευξή μας αναφέρει ότι η αγωνία του μυθιστορηματικού Γουάιλντερ δεν απέχει από την αγωνία του δημιουργού του. Ηδη στη «Μέση Αγγλία» διαφαινόταν το δημιουργικό άγχος ενός συγγραφέα που ακόνισε το κωμικό ύφος του στην παράδοση των Εβελιν Γουό και Κίνγκσλεϊ Εϊμις, για να προλάβει τα πρώτα σύννεφα της πολιτικής ορθότητας πάνω από το είδος.