Diego se queda

Εβλεπα τα πλήθη που πλημμύριζαν την πλατεία, την Plaza de Mayo του Μπουένος Αϊρες, έβλεπα τα δάκρυα, τη συγκίνηση, τη λατρεία με την οποία μια χώρα αποχαιρετούσε τον ήρωά της, έβλεπα τις αντίστοιχες σκηνές, με δάκρυα, συνθήματα και καπνογόνα, έξω από το γήπεδο της Νάπολι κι αναρωτιόμουν: Ωστε συμβαίνει ακόμη; Μπορεί ακόμη, στην εποχή των social media, στην εποχή του κατακερματισμού, όπου ο καθένας είναι κλεισμένος στη φούσκα του κι ακούει μόνο την ηχώ της φωνής του, τον αντίλαλο των πεποιθήσεων και των προκαταλήψεών του και φανατίζεται με αυτές και παραδίδεται ανυπεράσπιστος στους δημαγωγούς που ξέρουν να τις εμπορεύονται, μπορεί λοιπόν ακόμη σ’ αυτήν την εποχή ένας λαϊκός ήρωας που ανέβλυσε κάποτε, πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, μέσα από το χόρτο ενός γηπέδου, να ενώνει στο πένθος και τη συγκίνηση μια χώρα, μια πόλη και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη;