Η Νούτικη Κωμωδία

Το θέατρο που γέννησε η Ευρώπη γύρω στον 8ο αιώνα μ.Χ., με πρώτη συγγραφέα και «θιασάρχη» τη μοναχή Χοσρίβα, όπως γεννήθηκε και έγινε αποδεκτό, είχε τις ίδιες θρησκευτικές ρίζες με τη γέννηση του θεάτρου στην αρχαία Αθήνα και την τυχαία πρωτοβουλία του Θέσπιδος, κάπου κοντά στη σημερινή Νέα Μάκρη, στη διάρκεια κάποιων θρησκευτικών λαϊκών δημόσιων θεαμάτων και ακροαμάτων προς τιμήν του Διονύσου (κάποιος εγγράμματος δημόσιος λειτουργός ονόμασε, εξάλλου, τον σημερινό εκεί οικισμό «Διόνυσο»!). Μετά την παρακμή και τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την επέλαση στους έρημους από τη χολέρα ευρωπαϊκούς χώρους των ποικίλων φυλών βαρβάρων (Γότθων, Βησιγότθων, Ούνων, Φράγκων, Γερμανών κ.λπ.) και την επικράτηση, μετά τους διωγμούς, του Χριστιανισμού που, λόγω των εβραϊκών ριζών του, απαγόρευε τη μίμηση πράξεων («ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα», από τις εντολές του Μωυσή) το θέατρο, σε Δύση και Ανατολή «κοιμήθηκε», παρόλο που, στις ρωγμές της ιστορίας, βρίσκουμε τεκμήρια περιοδευόντων μίμων. Εξάλλου, ήδη από τον Ιουστινιανό, τον αυτοκράτορα που εκκίνησε από τη Δύση και ίδρυσε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ονομαζόταν «ρωμαϊκή» – και οι κάτοικοι «Ρωμιοί»!) και στη νομοθεσία του στις «Νεαρές» υπάρχουν άρθρα που απαγορεύουν το θέατρο, στερούν από μίμους και μιμάδες τα περιουσιακά τους στοιχεία, δεν αναγνωρίζει η θρησκεία τα τέκνα τους και χαρακτηρίζει πόρνους και πόρνες τους περιοδεύοντες μίμους και τις πόρνες τις χαρακτηρίζει «θυμελικές», γυναίκες της θυμέλης του αρχαίου θεάτρου. Εξάλλου, το θρησκευτικό ανατολικό μας εορτολόγιο έχει πληθώρα αγίων που, μετά από βασανιστήρια «είδαν το φως το αληθινόν», μαρτύρησαν και έμειναν στο εορτολόγιο με το χαρακτηριστικό «εκ μίμων». Ενας τέτοιος Αγιος, ο Πορφύριος, μίμος και τέκνο μίμων, μαρτύρησε, όταν είδε την αλήθεια του Χριστού και έκτοτε είναι ο προστάτης των ελλήνων ηθοποιών!