Ρόλοι που είναι μάσκες

Ξεκινάει πάντοτε ως ακαταμάχητη αμφιθυμία και «προσβάλλει» συνήθως τις μικρές ηλικίες: ο απόλυτος Κακός σε κρατάει σε διακριτή απόσταση την ίδια στιγμή που διαπραγματεύεται το ενδιαφέρον σου. Το ολόγραμμα των παιδικών και εφηβικών ενορμήσεων δεν φωνάζει ότι είναι ο πρωταγωνιστής – απλώς είναι. Ο Τζορτζ Λούκας ήξερε τη συνταγή όταν έριξε τον Νταρθ Βέιντερ στην glossy εικονογράφηση των ’80s. Με όλες τις καρτουνίστικες ξεπατικωτούρες στον διάκοσμο συνέλαβε μια κινηματογραφική αλήθεια. Οι καλύτεροι χαρακτήρες δεν είναι στερεοτυπικοί, αλλά αρχετυπικοί. Ο ήρωας (Λουκ), ο σοφός γέρων (Μπεν Κενόμπι), το πρώτο κάλεσμα (η Δύναμη), ο Αρχων του Κακού και πάει λέγοντας. Ειδικά ο τελευταίος υπακούει και σε έναν άλλον κανόνα: αρνητικός χαρακτήρας γεννιέσαι (από τον σκηνοθέτη), είδωλο γίνεσαι (από τους θεατές). Η επήρεια διαρκεί σε γαλαξίες πολύ μακρινούς από τον κινηματογράφο: όταν αργότερα άνοιξα εκείνο το λευκό βιβλίο με τον τίτλο «Οιδίπους τύραννος» άρχισαν να κινούνται μπροστά μου φωτόσπαθα – σε «τρίστρατο δρόμου αμαξωτού».