Από τον γυναικωνίτη στη γυναικοκτονία

Αρχές Οκτωβρίου φέτος. Ο καιρός έχει ήδη ψυχράνει, αλλά τα θερινά σινεμά εξακολουθούν να «κρατούν Θερμοπύλες», καθώς έχει διαδοθεί η φήμη ότι τα χειμερινά δεν πρόκειται να ανοίξουν καθόλου (εντέλει, άνοιξαν για λίγες ημέρες, μόνο και μόνο για να ξανακλείσουν). Στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μου, η ατμόσφαιρα δεν είναι λιγότερο σουρεαλιστική. Η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική καθ’ όλη τη (χωρίς διάλειμμα) διάρκεια της προβολής, μολονότι οι μερακλήδες συμπατριώτες μας έχουν βρει κιόλας το αντίδοτο: τροφοδοτούνται από το κυλικείο ένα ποπκόρν γίγας ή τρία τέσσερα κομμάτια πίτσας με αντίστοιχου μεγέθους αναψυκτικά ή αλκοολούχα και εντελώς νομότυπα αφήνουν τη μάσκα να ποζάρει στο ατομικό τους τραπεζάκι. Εμείς οι υπόλοιποι, τα κορόιδα, που θεωρούμε ότι ο κορωνοϊός δεν πάει προς νερού του όταν εσύ χλαπακιάζεις, φοράμε τη μάσκα και νιώθουμε μια αλλόκοτη μέθεξη με τα παθήματα της κεντρικής ηρωίδας επί της οθόνης. Παρακολουθούμε τα «Χελιδόνια της Καμπούλ».