«Επιθετική», «προκλητική», «απογοήτευση»: σε μια μετριοπαθή και χαμηλών τόνων πολιτικό όπως η Ανγκελα Μέρκελ, τέτοιες λέξεις αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο βάρος. Με τις δύο πρώτες, η γερμανίδα καγκελάριος χαρακτήρισε τη συμπεριφορά της Τουρκίας στη Μεσόγειο. Με την τρίτη, περιέγραψε τα δικά της αισθήματα για τα πενιχρά αποτελέσματα που είχαν οι προσπάθειές της για την αποκλιμάκωση της έντασης.

H γερμανική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης διανύει τον τελευταίο της μήνα. Και είναι σαφές ότι η Μέρκελ θα ήθελε κάτι περισσότερο από την οριστική (;) επιστροφή του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Oruc Reis» στη βάση του. Οπως είναι σαφές ότι δεν έχει αμφιβολίες για το ποιος φέρει την κύρια, αν όχι την αποκλειστική, ευθύνη για το αδιέξοδο. «Διοχετεύσαμε πολλή προσπάθεια στις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία», τόνισε, «αλλά υπάρχει μια σειρά εμποδίων και δυσκολιών που επανέρχονται συνεχώς».

Η απογοήτευση της καγκελαρίου, όμως, δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως ελληνική νίκη. Ούτε ως ένα βήμα προς την υιοθέτηση κυρώσεων κατά της Τουρκίας από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της ερχόμενης εβδομάδας, κάτι στο οποίο δεν συμφωνούν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συμφέρει και την Ελλάδα. Σταθερή επιδίωξη της χώρας μας δεν πρέπει να είναι η απομόνωση της Τουρκίας, με την οποία είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρχουμε, αλλά η εξεύρεση διαύλων που θα επιτρέψουν την έναρξη ενός ειλικρινούς διαλόγου.

Για το τανγκό, βέβαια, χρειάζονται δύο. Και κανείς από τους δύο να μη βάζει τρικλοποδιές.