Ζωή σε άνω τελεία

Σάββατο βράδυ. Φεύγοντας από τη δουλειά σταματάω στη γνωστή αλυσίδα fast food της πλατείας Συντάγματος. Μια εκκωφαντική σιωπή σχεδόν με ζαλίζει. Στην άλλοτε πολύβουη πλατεία είμαστε μόνο εγώ και παιδιά στα μηχανάκια που περιμένουν τις παραγγελίες για να κάνουν διανομή. Σχεδόν σαδιστικά αναπολώ τις ατελείωτες ουρές που πάντα με έκαναν να μετανιώνω που σταμάτησα. Δεν έχω ραντεβού με κανέναν, δεν βιάζομαι για τίποτα και αυτό ξαφνικά μου λείπει. Βλέπω περιπολικά και μηχανικά νιώθω άγχος ψάχνοντας αγωνιωδώς την άδεια μετακίνησης στην τσάντα μου. Αμέσως στο μυαλό μου έρχονται τα πλάνα των αστυνομικών ελέγχων που παρουσίαζα λίγη ώρα πριν στο δελτίο. Απαυδισμένοι πολίτες που προσπαθούσαν να πείσουν ότι απλά μπερδεύτηκαν. Αλλος είχε γράψει λάθος κωδικό, άλλος είχε ξεχάσει την ταυτότητα, άλλος τη μάσκα. Νιώθοντας το ίδιο άγχος τσεκάρω εάν τα έχω όλα μαζί και αν όλα είναι σωστά. Απότομα σταματάω. Κάνω στην άκρη και σκέφτομαι. Πότε η ζωή μας άλλαξε έτσι; Πότε το άγχος μας το σαββατόβραδο έγινε εάν έχουμε μαζί έγγραφα μετακίνησης, φορώντας φόρμα, τρίβοντας τα χέρια με αντισηπτικό έξω από ένα φαστφουντάδικο; Ζωές χωρίς καμία βεβαιότητα, προ πολλού σε άνω τελεία. Στο μυαλό μου έρχονται δεκάδες ανέμελες εικόνες από τις στιγμές που διέσχιζα την πλατεία και τους δρόμους λίγο παραπάνω. Μόνη μου ή με παρέα. Ωσπου κάτι αναπάντεχο τα ανέτρεψε όλα. Και μάθαμε πάλι να ζούμε αλλιώς. Είμαστε πιο μπερδεμένοι από ποτέ, αλλά για πρώτη φορά δεν μπορούμε να μεταθέσουμε αλλού την ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει. Κι αυτό ζορίζει. Η αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό απαιτεί μια δύναμη που ποτέ δεν μας έμαθαν να έχουμε.