Τα παιδιά μπροστά στον καθρέφτη της τηλεκπαίδευσης

«Ανδρέα, φεύγω! Εχεις μάθημα 8.30. Σήκω!» ακούγεται η φωνή της μητέρας και μετά το κλείσιμο της εξώπορτας. Λίγα δημητριακά, μια αστραπιαία επίσκεψη στο μπάνιο και φορώντας πάνω από τις πιτζάμες ένα φούτερ με κουκούλα ο Ανδρέας, μαθητής Β’ Γυμνασίου, παίρνει θέση στην τραπεζαρία του σαλονιού μπροστά στην οθόνη. Από την κουζίνα τού γνέφει καλημέρα ο πατέρας που έχει ήδη πιάσει δουλειά. «Τα-μαλ-λιά-σου…» του φωνάζει χωρίς ήχο και συλλαβιστά. Τα διορθώνει όπως όπως και συνδέεται στο Webex. Πρώτη ώρα έχει Ιλιάδα. Μετά Αγγλικά, Γερμανικά, Μαθηματικά Λογοτεχνία, Μουσική, Φυσική. Στα δεκάλεπτα διαλείμματα, αλλά και κατά τη διάρκεια της τηλεκπαίδευσης, στο Viber διεξάγεται ένα παράλληλο σύστημα «τηλεδιαλόγου» μεταξύ των συμμαθητών, με σχόλια, πειράγματα, ερωτήσεις, κάτω από την – ψηφιακή – μύτη του καθηγητή. Στις 14.00 το σαλόνι υποδέχεται την Ειρήνη, μαθήτρια Ε’ Δημοτικού. Μέχρι τις 17.00 παρακολουθεί στο λάπτοπ Γλώσσα, Πληροφορική, Αγγλικά και Γυμναστική με βιντεοκλίπ και ζωντανές ασκήσεις από τη δασκάλα τις οποίες μιμείται κι η ίδια αφήνοντας για λίγο την καρέκλα. Μετά το μάθημα, παίζει – όπως και ο αδελφός της – στο Διαδίκτυο με φίλους. Τις πρώτες εβδομάδες δεν ήθελε να έρχεται σε επαφή με κανέναν, τώρα ζητεί να δει τις φίλες της το Σαββατοκύριακο. Ραντεβού με φίλους δίνει και ο Ανδρέας, αλλά όχι τους καινούριους που έκανε στο Γυμνάσιο, τους παλιούς από το Δημοτικό. Μαζί τους έχει περάσει πολλά, εκδρομές, παιχνίδια, αστεία, τσακωμούς, ομαδικά αθλήματα. Και τα δύο παιδιά θέλουν να ανοίξει ξανά το σχολείο, ο χώρος που μπορούν να εξασκήσουν την κυρίαρχη ιδιότητά τους, αυτήν του μαθητή.