Για την Εύα

Με τον θάνατο της ηθοποιού Εύας Κοταμανίδου αραιώνει, αν δεν εκλείπει εντελώς, το είδος των ηθοποιών που προσήλθαν στο θέατρο από το ενδιαφέρον και την αγάπη τους για τη λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα του λόγου. Η Κοταμανίδου, παρά τα όσα γράφηκαν, για την πρωταγωνιστική της παρουσία σε κινηματογραφικές ταινίες, υπήρξε κυρίως θεατρική ηθοποιός και το αποτύπωμά της σε δεκάδες ρόλους θα παρέμενε αναμφισβήτητα αλησμόνητο αν το θέατρο δεν ήταν μια τόσο εφήμερη τέχνη. Ωστόσο οι ερμηνείες της ως Κασσάνδρας στην παράσταση των «Τρωάδων» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Τσαρούχης, ή στο «Φεγγαρόφωτο» του Χάρολντ Πίντερ που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας, αποκάλυπταν μια τεράστια υποκριτική γκάμα που η Κοταμανίδου την υπηρετούσε με τρόπο ώστε το κέρδος να πιστώνεται κυρίως στο περιεχόμενο ενός έργου και λιγότερο ή καθόλου στο φυσικό της πρόσωπο. Γλυκομίλητη ως άνθρωπος, ανήσυχη για καθετί που αφορούσε πολιτικά το σύγχρονο άτομο, χωρίς να απιστεί στις προδιαγραφές μιας εσωτερικής περιπέτειας που η τέχνη όχι μόνο τη βάθαινε αλλά την καθιστούσε και πιο οξεία, αναδείκνυε στις συναναστροφές της τη σημασία ακόμη και της πιο καθημερινής χειρονομίας.