Πρόσφατα συνάντησα την Κλόι Σεβινί σε ένα 80s μπαρ στην Κάτω Ανατολική Πλευρά του Μανχάταν. Το μπαρ ήταν μικρό και καλόγουστο, αλλά είχε πολύ θόρυβο και καπνό. Η Κλόι φορούσε μια σπιτική ρόμπα και παντόφλες ενώ ο φίλος της Αντονι αποκοιμήθηκε σε μια πολυθρόνα δίπλα μας. Η Κλόι έπινε μια Bud Light μπουκάλι και κάπνιζε. Με κοιτούσε έντονα, σαν να περίμενε να της πω κάτι προσωπικό. Ενιωθα αμήχανα και συγχρόνως μια αλλόκοτη, σχεδόν ανεξέλεγκτη έλξη με έκανε να μη θέλω να την αντικρίσω. Οταν σήκωσα το κεφάλι μου δειλά, αντίκρισα δυο θλιμμένα μάτια να με κοιτούν σχεδόν δακρυσμένα πίσω από ένα πέπλο καπνού. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως το κουλ πανκ ύφος της Κλόι Σεβινί ήταν ένας μύθος τελικά. Τη θέση του είχε πάρει μια μπανάλ ρομαντική ανασφάλεια. Ενιωσα κολακευμένος από το ωμό συναίσθημά της αλλά δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή