Όταν έκανα τη στρατιωτική μου θητεία μοναδική χαρά του φαντάρου -και μάλλον παραμένει ίδια- ήταν να μετράει τις ημέρες που έμειναν ως την απόλυσή του, να έχει την ευτυχία να ανακοινώνει κάθε πρωί ότι μειώθηκε κατά μία η αβάσταχτη αλληλουχία μονότονων ημερών, «που θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι … έτσι που καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει»: «55και μία μείνανε, στραβάδια!».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή