Η συνειδητοποίηση ότι μαζί με την Εσθήρ Κοέν «έσβησε» οριστικά μια ολόκληρη – πολύτιμη – γενιά ζωντανών μαρτύρων του αποκρουστικού προσώπου του απολυταρχισμού με συγκλόνισε. Διαβάζοντας ξανά τη δραματική ιστορία της ζωής της (τα βάσανά της δεν σταμάτησαν όταν σοβιετικοί στρατιώτες την ελευθέρωσαν από την κόλαση του Αουσβιτς-Μπίρκεναου), σκέφτομαι πως οι αφηγήσεις της – και κυρίως το μεγάλο «γιατί» που κουβαλούσε για σχεδόν 80 χρόνια – είναι αδύνατον να μη χωρούν στις σελίδες των σχολικών εγχειριδίων της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Αυτό, εξάλλου, επαναλάμβανε με κάθε ευκαιρία και η ίδια, με τον αυθεντικό τρόπο της: Οι νέες γενιές να μάθουν τι πραγματικά συνέβη «εκεί» – στα απομακρυσμένα στρατόπεδα θανάτου των ναζί. Ισως έτσι εκλείψουν από τους ελληνικούς δρόμους οι μαυροντυμένοι-κοντοκουρεμένοι-πορωμένοι που τόσο της θύμιζαν τους βασανιστές και δήμιους της οικογένειάς της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή