Περί προσφυγής στη Χάγη

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει πλούσια νομολογία στην εφαρμογή του άρθρου 121 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, το οποίο ορίζει ρητώς ότι και οι νήσοι έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Ομως το Δικαστήριο, αρκετές φορές, έχει προβεί στην ερμηνεία της, επικαλούμενο ότι συντρέχουν «ειδικές περιστάσεις» ή «ιδιαίτερα, κατά περίπτωση, χαρακτηριστικά». Με αυτό το πνεύμα έχει, επανειλημμένως, αποφασίσει ερμηνεύοντας κατά περίπτωση τη διάταξη σε παρόμοιες με το θέμα των νήσων του Αιγαίου υποθέσεις, άλλοτε μεν ότι οι συγκεκριμένες νήσοι έχουν «μισή επήρεια» (half effect), δηλαδή όχι πλήρες δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, ή καθόλου «επήρεια», αλλά μόνο χωρικά ύδατα 12 μιλίων, άλλοτε δε, σε περίπτωση όπως αυτή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (αντικείμενα κράτη), εφαρμόζει την αρχή της «μέσης γραμμής», τροποποιώντας την κατά τρόπο που να επιτευχθεί ένα «δίκαιο αποτέλεσμα».