Ντιέγκο

Σχεδόν έγινε θρησκεία. Ο μεγαλύτερος όλων, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν είναι εδώ, στην εποχή των followers και του tiktok. Το τελευταίο λαϊκό μη κατασκευασμένο είδωλο διέγραψε μια εκπληκτική πορεία εντός γηπέδων με ανορθόδοξες επιλογές, όπως το να πάει στη Νάπολι και να γίνει ο ήρωας του ιταλικού Νότου. Ο τελευταίος και μιας εποχής που πιθανώς αναζητούσε με άλλους τρόπους τους ήρωές της ή μιας εποχής λιγότερο ρευστής ανάμεσα στους πραγματικούς σταρ και τους σταρ των κοινωνικών δικτύων. Μαζί του παίρνει μια εποχή θα έλεγε κάποιος με ολίγον στερεοτυπικό τρόπο ή μια εποχή όπου ένας σταρ μπορούσε περισσότερο ατομοκεντρικά να αναδειχθεί σε ένα κατεξοχήν συλλογικό σπορ. Αν και αυτό αδικεί τον Μαραντόνα αφού υπήρξε και συλλογικός παίκτης σε φάσεις της καριέρας του. Το αμιγώς όμως αθλητικό σκέλος το διαβάζετε αναλυτικά από τούτη την εφημερίδα, όλες αυτές τις ημέρες με αφορμή τον θάνατό του. Το ξεκίνημά του στην Αργεντινή, το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων όπου αμέσως ξεχώρισε, το Μουντιάλ του 1982 και βέβαια το Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, που μετέβαλε έναν πλανήτη ποδοσφαιρικά, τη θητεία του στη Νάπολι όπου λατρεύτηκε σαν θεός, το Μουντιάλ στην Ιταλία το 1990 που κόντεψε να διχάσει μια χώρα, το στοχευμένο αντιντόπινγκ κοντρόλ στο Μουντιάλ της Αμερικής το 1994.