Είναι πραγματικά συγκινητικό, μετά την επιμονή δύο σημαντικών ανθρώπων, να απολαμβάνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι τις παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ας μην ξεχνάμε ότι παλαιότερα οι παραγωγές αυτές απευθύνονταν σε ολίγους, που παρακολουθούσαν παραστάσεις στον συντηρητικό και μάλλον δευτεροκλασάτο χώρο στην οδό Ακαδημίας, χωρίς την όποια προσπάθεια να προσελκύσουν ένα ευρύτερο κοινό. Ηταν ένα θέαμα που απευθυνόταν σε μια συγκεκριμένη κάστα θεατών, που προσέτρεχαν με τις γούνες και με ενδυμασία black tie για να απολαύσουν τις όπερες. Τα πρώτα μου παιδικά ακούσματα από όπερες ήταν από δίσκους και το ραδιόφωνο και πραγματικά με συγκινούσαν, όπως η «Κάρμεν», ο «Κουρέας της Σεβίλλης» και άλλα. Ουδέποτε όμως τόλμησα να περάσω το κατώφλι της οδού Ακαδημίας, όπου τα τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε ότι εκτός των άλλων ήταν ένας καταχρεωμένος οργανισμός απευθυνόμενος κυρίως σε ένα συντηρητικό κοινό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή