Ενα από τα συνηθέστερα τιθέμενα «ζητήματα δημοκρατίας», ιδίως σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, κατεξοχήν δε σε εποχές κρίσης, έχει να κάνει με την έλλειψη εναλλακτικών. Σύμφωνα με μια διαδεδομένη αλλά μάλλον επιφανειακή «θεωρία», το τίμημα που υποχρεώνονται να πληρώσουν όλες οι χώρες, και όλες οι κυβερνήσεις, για τη συμμετοχή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πολλώ μάλλον για την πρόσληψη πόρων σε καταστάσεις ανάγκης, είναι να απεμπολήσουν την «εθνική τους κυριαρχία» – το μοίρασμα, ωστόσο, της οποίας είναι προϋπόθεση για τη συμμετοχή στην Ενωση – και πάντως τη δυνατότητα «εθνικών επιλογών». Να όμως που αυτό δεν ισχύει, και πάντως δεν είναι απόλυτο, όπως αποδεικνύουν πρόσφατοι χειρισμοί της ισπανικής κυβέρνησης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή