Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι

Μπορεί ο Περικλής Χριστοφορίδης (1907-1983) να μην έγινε ποτέ πρωταγωνιστής, αλλά ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα σταθερά υποστυλώματα της νοσταλγίας μας. Οπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο κριτικός Ιάσων Τριανταφυλλίδης στο βιβλίο του «Ελληνικός Κινηματογράφος – Οι ηθοποιοί που έγραψαν ιστορία» (ειδική έκδοση του «Βήματος», 2015): «Γιατί ένα από τα ισχυρά στοιχεία του ελληνικού κινηματογράφου, που έλκυαν τον κόσμο στα σινεμά, ήταν μια ολόκληρη σειρά ηθοποιοί που προέρχονταν από την επιθεώρηση ή και από την πρόζα, και οι οποίοι έπαιξαν σε μια ατέλειωτη σειρά ταινίες δεύτερους, τρίτους ή και τέταρτους ρόλους δίνοντας με την ερμηνεία τους κύρος και ρεαλισμό, και με το πέρασμα του χρόνου καθιερώθηκαν στη συνείδηση όλων μας σαν “δικά μας” πρόσωπα. Σε αυτή την κατηγορία ακριβώς ανήκε και ο Περικλής Χριστοφορίδης». Ισως να έχουμε ξεχάσει από καιρό το όνομά του ή να μην το συγκρατήσαμε και ποτέ, αλλά εξακολουθεί να βάζει την προσωπική του σφραγίδα (και να την ανανεώνει, σε κάθε τηλεοπτική επαναπροβολή) στις αναμνήσεις μας από τη χρυσή εποχή της μεγάλης οθόνης: στην «Καφετζού» (1956) και στη «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο» (1957) του Αλέκου Σακελλάριου, στα «Κορίτσια για φίλημα» (1965) του Γιάννη Δαλιανίδη, σε τόσες άλλες…