«Ας ερχόσουν για λίγο»

Πάντα στα φωτογραφικά πορτρέτα πίσω από τα μάτια, τα χείλη, την κάθε λεπτομέρεια της έκφρασης, αναζητούμε μια ιστορία, που, ακόμα κι αν κι δεν υπάρχει, τη στήνουμε εμείς οι ίδιοι με τη γραφίδα του μυαλού, για να μας ταξιδέψει στους τόπους και στους καιρούς που αναζητά η ψυχή μας. Οταν ο φακός καρφώθηκε στο συγκεκριμένο πρόσωπο δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι αυτά σε αυτές τις δύο σχισμές, που μοιάζουν τόσο πεισματικά κλειστές, θα ζωντάνευε μία Ελλάδα που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Μετά από τη μοναδική αυτή εμπειρία, αν κάποιος με ρωτούσε για το κεντρικό θέμα του κάδρου, θα βρισκόμουν σε αμηχανία. Είναι ο κυρ Θανάσης, είναι το καφενείο ή στο πίσω μέρος η ξύλινη σκηνή;