Εχουν χρώμα οι μεταρρυθμίσεις;

Η συζήτηση για το είδος και το ύφος των μεταρρυθμίσεων δεν είναι καινούργια – για την ακρίβεια, στη νέα της μορφή συμπληρώνει τώρα μια δεκαετία. Ξεκίνησε την περίοδο των Μνημονίων, όταν λόγω συνθηκών η αναμόρφωση του κράτους ταυτίστηκε με τη λιτότητα και τις «επιταγές της τρόικας». Μετά τον συμβιβασμό του 2015 και τις επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα ατόνησε, καθώς η «συνταγή» αποδείχτηκε ίδια για όλους. Παράλληλα, ωστόσο, η προηγούμενη κυβέρνηση, αντί για μεταρρυθμίσεις, είχε ρίξει το βάρος της στην υπερφορολόγηση. Στις εκλογές του 2019, η ΝΔ υποσχέθηκε μια σειρά μεταρρυθμίσεων, από την ψηφιοποίηση του κράτους έως τη δημιουργία ενός νέου Ασφαλιστικού, οι οποίες θα διευκολύνουν κατά κύριο λόγο τη μεσαία τάξη. Η πανδημία μπορεί να πάτησε παύση σε κάποιες εξ αυτών, όμως οι μεταρρυθμίσεις, ως αφήγημα και ως σημείο κριτικής, βρίσκονται ακόμα στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Τελικά, υπάρχουν προοδευτικές και συντηρητικές μεταρρυθμίσεις; Εχει σημασία ποιος τις υλοποιεί; Ή μήπως ισχύει το κλισέ για τον πολίτη που δεν νοιάζεται ποιος θα φτιάξει τον δρόμο, αρκεί ο δρόμος να φτιαχτεί;