Πόσοι από αυτούς που σήμερα δηλώνουν αρνητικοί στο εμβόλιο, θα ήταν το ίδιο διστακτικοί αν ο κορωνοϊός ονομαζόταν πολιομυελίτιδα, ιλαρά ή ευλογιά; Γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο εμβολιασμός είναι πράξη προστασίας, ενώ στην περίπτωση του Covid-19 η επιστήμη δεν χαίρει της ίδιας εμπιστοσύνης; Η απάντηση κρύβει μια πικρή αλήθεια: εδώ και καιρό, ο εμβολιασμός εν γένει έχει πάψει να θεωρείται αυτονόητος.

Τα τελευταία χρόνια το αντιεμβολιαστικό «ψεκασμένο» κίνημα έχει προξενήσει σοβαρή ζημιά σ’ όλο τον κόσμο, σπέρνοντας αμφιβολίες για μια ασφαλή διαδικασία που επί δεκαετίες προφυλάσσει το ανθρώπινο είδος. Αυτές οι αμφιβολίες, σε συνδυασμό με τον άγνωστο κίνδυνο του κορωνοϊού, δημιουργούν διλήμματα που στην ουσία δεν υφίστανται. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Κι αν κάποιος πιστεύει πως μπορεί να παίζει με τη δική του, σίγουρα δεν μπορεί να παίζει με τις ζωές των άλλων. Ο άνθρωπος δεν είναι Θεός, δεν διαλέγει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι γιατροί στην Ιταλία και στις ΗΠΑ, που αναγκάστηκαν να επιλέξουν.

Η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια μεγάλη μάχη, που δεν μένει απλά σε επίπεδο επικοινωνίας. Εχει υποχρέωση να σώσει όσο περισσότερους μπορεί και το μοναδικό όπλο στη διάθεσή της είναι η πειθώ. Εκείνοι που αντιδρούν και εκείνοι που φοβούνται πρέπει να πεισθούν πως ο εμβολιασμός είναι μονόδρομος. Σ’ αυτή τη μάχη, που το πολιτικό όφελος είναι το τελευταίο που έχει σημασία, πρέπει να ρίξει όλο της το βάρος. Εχοντας αρωγό ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.