«Δίπλα σ’ αυτόν έμαθα διαρκώς να σκέφτομαι» μου είχε πει πριν από μερικά χρόνια στις Κάννες ο σκηνοθέτης Φαμπρίς Αρανό. «Και είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω λάβει από αυτόν». Ο «αυτός» στον οποίο ο Αρανό αναφερόταν, είναι ο Ζαν – Λικ Γκοντάρ, το «τρομερό παιδί» του ευρωπαϊκού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960, ο πατριάρχης της Nouvelle Vague, του κινήματος που έφερε τα πάνω κάτω στο γαλλικό – και όχι μόνο – σινεμά εκείνης της εποχής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή