Καταγγέλλει την «απαγόρευση άσκησης του δημοκρατικού του δικαιώματος να διαδηλώνει» και ταυτόχρονα αγανακτεί για την αύξηση των κρουσμάτων. Διαμαρτύρεται που «τα μέτρα πάρθηκαν καθυστερημένα» και μία μέρα πριν ξιφουλκούσε πως «αναστέλλονται οι ατομικές μας ελευθερίες να συναθροιζόμαστε με μια μπίρα στο χέρι στις πλατείες». Διαφωνεί με το «κράτος- τιμωρό που επιβάλλει εξοντωτικά πρόστιμα για παραβίαση των μέτρων» και καταγγέλλει «την αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει τα μέτρα». Κατακεραυνώνει την κυβέρνηση που «συκοφαντεί την τέχνη» κλείνοντας τις μουσικές σκηνές και παράλληλα αγανακτεί με την «κατάσταση που ξέφυγε στο δεύτερο κύμα της πανδημίας». Δεν υπάρχει πιο εύκολη και ξεκούραστη στάση ζωής από το να είσαι μονίμως αγανακτισμένος. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η ιδεολογικοποίηση του ατομικού συμφέροντος βαφτίζεται επαναστατική ανυπακοή και χτίζει λαμπρές πολιτικές καριέρες. Ελάχιστα επεξεργασμένες σκέψεις διατυπώνονται ανέξοδα και θολώνουν ένα μήνυμα που έπρεπε να ακούγεται δυνατά: Ζωές βρίσκονται σε κίνδυνο. 600 άνθρωποι παλεύουν στις ΜΕΘ και 100 περίπου συμπολίτες μας φεύγουν κάθε μέρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή