Εθελοντισμός VS γραφειοκρατία

Ο Γιώργος είναι πνευμονολόγος, 55 ετών και ζει με τη σύζυγό του στη Λάρισα. Οπως οι περισσότεροι, με αγωνία παρακολουθούσε όλο αυτό το διάστημα κι εκείνος τα ημερήσια στοιχεία από την επίσημη ενημέρωση για τον κορωνοϊό που έφερναν τη γενέτειρά του στο «κόκκινο». Οι ειδήσεις εστίαζαν στον τιτάνιο αγώνα των γιατρών του ΕΣΥ στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας και στο Πανεπιστημιακό Γ.Ν. Λάρισας να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες που διαμόρφωνε η επιθετική έξαρση των κρουσμάτων και η συνεπακόλουθη ανάγκη για νοσηλεία. Ο ίδιος, συνομιλώντας καθημερινά με τους γιατρούς, γνώριζε από πρώτο χέρι την οριακή κατάσταση. Τις γεμάτες ΜΕΘ, την καθημερινή αύξηση του αριθμού υγειονομικών που βρίσκονταν θετικοί στον κορωνοϊό με αποτέλεσμα να τίθενται εκτός μάχης – στο Πανεπιστημιακό ήδη ξεπερνούσαν τους 100 – αλλά και τις απώλειες υγειονομικού προσωπικού από την πρώτη γραμμή λόγω αδειών ειδικού σκοπού, με τα σχολεία κλειστά, καθώς αρκετοί έπρεπε να ανταποκριθούν και στα γονεϊκά τους καθήκοντα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, την Τρίτη 24 Νοεμβρίου αποφάσισε να ριχτεί κι εκείνος στη μάχη, δηλώνοντας επίσημα εθελοντής στο ΕΣΥ, για να διαπιστώσει δύο μέρες μετά ότι δεν είναι κάτι τόσο απλό: Υπήρχε ένα νομικό κώλυμα για το οποίο ο διοικητής της 5ης ΥΠΕ τον διαβεβαίωσε ότι η πολιτεία θα φρόντιζε άμεσα να ξεπεραστεί. «Πιο πολύ εξοργίστηκα. Ενιωσα αγανάκτηση, για ένα ζήτημα που μπορούσε να λυθεί άμεσα, σε μια τόσο δύσκολη ώρα για τους συναδέλφους στα νοσοκομεία και για τον κόσμο», εξηγεί.