Στη Λαυρεωτική, έναν αιώνα πριν

Η επικαιρότητα της πολιτικής έστρεψε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης στην περιοχή της Λαυρεωτικής. Η κατοικία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται στην παραθαλάσσια περιοχή «Βρωμοπούσι» (στην Κερατέα), που για τους ντόπιους είναι το «Καλοπήγαδο» και στο έγγραφο μισθώματος της κατοικίας Τσίπρα ονομάζεται «Βρωμοπήγαδο». Ποιος όμως θυμάται τη μικροϊστορία του τόπου και τη σημασία του στην ιστορία της Αττικής πριν από έναν αιώνα; «Το 1921 περίπου νεκραί είναι αι εργασίαι εις το Λαύριον» γράφει ο Δημήτρης Χατζόπουλος σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Εμπρός», υπογράφοντας με το ψευδώνυμο «Πεζοπόρος»: «Η πόλις και τα περίχωρά της είχαν αιφνιδίαν ανάπτυξίν διά να καταλήξουν εις απότομον μαρασμόν. Θα επανέλθει η προηγούμενη ζωηρότης της εργασίας; Οι αισιόδοξοι δεν λείπουν. Προς το παρόν όμως λείπουν αι στέγαι, τα παράθυρα και αι θύραι από πολλά σπίτια του Λαυρίου. Το ίδιον και εις τους μικροτέρους περί αυτό οικισμούς. Τα έβγαλαν και τα επώλησαν εις τας Αθήνας κατά την πολεμικήν εποχήν. Τα οικήματα ήσαν κενά από έλλειψιν κατοίκων… Εις το Δασκαλιό, παρά ερειπωμένους οίκους εργατών, διαμένουν δύο μόνον οικογένειαι, η του σταθμάρχου και η του επιστάτου κ. Νικολάου Βλαστού, πρεσβυτέρου με λευκήν γενειάδα. Ολίγοι ποιμένες είναι εγκατεστημένοι εις το βουνό. Λείπουν οι καπνοί των μεταλλευμάτων, ώστε τα ποίμνια ζουν δίχως ενοχλήσεις. Την επίδρασιν της καπνάδας υπέστησαν μόνον τα πεύκα, τα οποία εις όλην την περιοχήν είναι καμμένα, δηλητηριασμένα από τας αναθυμιάσεις των μεταλλευμάτων. Τώρα αναβλαστάνουν. Και οι φοίνικες του Λαυρίου έχουν μισοξηρανθεί»…