Μυθιστόρημα-θρύλος, ταινία-κατάρα

Ενα μακρινό, πολύ μακρινό, μα και πολύ ακαθόριστο μέλλον. Ενα σπάνιο μπαχαρικό που παρατείνει τη ζωή, παρέχοντας υπερφυσικές ικανότητες. Ενας έρημος πλανήτης που φρουρείται από έντομα μεγέθους μαμούθ, εκεί όπου η ουσία αυτή βρίσκεται. Μια αποστολή γήινων για την απόκτησή της. Τα παραπάνω ήταν τα βασικά υλικά για τη δημιουργία του «κόσμου» του «Dune» έτσι όπως παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και στις σελίδες του μυθιστορήματος του Φρανκ Χέρμπερτ. Σύντομα το βιβλίο θα αποκτούσε φανατικό κοινό, το οποίο έκανε ευκολότερη την έκδοση των αρκετών συνεχειών που το ακολούθησαν. Θα χρειαζόταν όμως κάτι λιγότερο από 20 χρόνια για να βρει τον δρόμο του προς την κινηματογραφική οθόνη. Στην ομότιτλη ταινία παραγωγής 1984, ήταν ο Ντέιβιντ Λιντς, ένας από του πιο «hot» νέους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ εκείνη την εποχή (μετά την επιτυχία του «Ανθρώπου Ελέφαντα»), εκείνος που κλήθηκε να δώσει στο κείμενο του Χέρμπερτ κινηματογραφική σάρκα. Ο Λιντς ανέλαβε τη σκηνοθεσία όταν ο Ρίντλεϊ Σκοτ εγκατέλειψε το σχέδιο για προσωπικούς λόγους. Παραγωγός της ταινίας ήταν η Ραφαέλα Ντε Λαουρέντις, κόρη του θρύλου Ντίνο Ντε Λαουρέντις, που φυσικά είχε λόγο, αν και το όνομά του δεν αναφέρεται στους τίτλους. Και να που σήμερα, 36 χρόνια αργότερα, ένας άλλος σκηνοθέτης, κι αυτός από τα πρώτα ονόματα της εποχής μας, ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ, μετέφερε το «Dune» ξανά στο σινεμά, κάτι που είχε αποπειραθεί, χωρίς όμως να τα καταφέρει, και ο Αργεντινός Αλεχάντρο Χοντορόφσκι του σκανδάλου «Santa Sangre».