Ο Ρόσι με είχε κάνει να δακρύσω

Θέλοντας να κρύψω τα δάκρυά μου από τον πατέρα μου και τους καλούς μου φίλους (φανατικούς Ατζούρι) Γιάννη και Σπύρο με τους οποίους βλέπαμε μαζί τον αγώνα Ιταλίας – Βραζιλίας (3-2) εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα (18.15 ώρα Ελλάδας το παιχνίδι) της 5ης Ιουλίου 1982, τα είχα βάλει – όπως και χιλιάδες φίλοι των Βραζιλιάνων ανά τον κόσμο – με τον τερματοφύλακά της Σελεσάο Βαλντίρ Πέρεζ. Τον είχα θεωρήσει υπεύθυνο για το γεγονός ότι κατέστρεψε τον ομορφότερο ποδοσφαιρικό καμβά που είχα δει ποτέ στη ζωή μου «ζωντανά» από την τηλεόραση. Την πιο θεαματική και εντυπωσιακή ίσως Βραζιλία όλων των εποχών, με αρτίστες της μπάλας στην οποία… μιλούσαν, όπως οι Ζίκο, Σόκρατες, Φαλκάο, Ζούνιορ, Εντερ και Οσκαρ. Μεγαλώνοντας από την ηλικία των 14 ετών (τότε) ξαναείδα αρκετά χρόνια μετά ξανά και ξανά εκείνο το παιχνίδι και διαπίστωσα πόσο είχα αδικήσει τον Πέρεζ, που δεν έφταιγε σε κανένα από τα τρία γκολ. Αντίθετα θαύμασα ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο που με είχε κάνει τότε να δακρύσω. Τον αείμνηστο (δυστυχώς από χθες) Πάολο Ρόσι. Εναν δαιμόνιο σέντερ φορ που μπροστά σε μια ομάδα που δεν ήξερε να παίζει άμυνα «τρύπωνε» εκεί που έπρεπε και «εκτελούσε» τρεις φορές. Αργότερα το έκανε απέναντι σε ακόμα πιο έμπειρους τερματοφύλακες τον Πολωνό Μλίναρτσικ στον ημιτελικό και τον (αντιπαθέστατο λόγω του τραυματισμού του Μπατιστόν) Γερμανό Σουμάχερ στον τελικό. Ο «Παμπλίτο» σε εκείνο το Μουντιάλ «πλήγωσε» πολύ κόσμο αλλά την ίδια στιγμή ο ίδιος ξαναγεννήθηκε υψώνοντας το ανάστημά του και σπάζοντας τα δεσμά του εξαιτίας ενός σκανδάλου στημένων αγώνων (Totonero) που πολλούς είχε βολέψει να το φορτώσουν σχεδόν αποκλειστικά πάνω του. O ίδιος ποτέ δεν το δέχτηκε και δικαιώθηκε όταν δεν τον ξέχασε (και το κυριότερο τον πίστεψε έστω και με ελάχιστους αγώνες στα πόδια του) ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας Εντσο Μπέαρζοτ. Ο Πάολο Ρόσι λάτρευε τη ζωγραφική και τον Πάμπλο Πικάσο και στη χώρα του μεγάλου ζωγράφου έφτιαξε τον δικό του πίνακα αριστούργημα. Εστω και αν για να το πετύχει χρειάστηκε να «χαλάσει» ένα άλλο έργο τέχνης, την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών χωρίς Παγκόσμιο Κύπελλο, τη Βραζιλία του 1982. Αυτές οι μοναδικές στιγμές του τον κρατάνε αιώνια στη μνήμη όλων όπως τον Μαραντόνα, τον Κόμπι Μπράιαντ και όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες του αθλητισμού.