Τελικά ποιος είναι ο εχθρός σε αυτόν τον «πόλεμο»;

Κλεισμένη και αμπαρωμένη σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, με συντροφιά άπειρους καφέδες, χλωρίνες και Dettol (κάποια έχουνε ξεμείνει από την πρώτη καραντίνα) παρακολουθώ τον κυκεώνα των καινούργιων μέτρων, την επιδείνωση της πανδημίας, την αύξηση των κρουσμάτων, αλλά και των προστίμων για λόγους απόλυτα κατανοητούς όπως για παράδειγμα επειδή κάποιος δεν φορούσε αθλητικά ενώ έχει βγει για περπάτημα (άκουσον άκουσον), γιατί κάποια καθότανε στο παγκάκι μιας πλατείας, και για άλλους τέτοιους ανήκουστους λόγους που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία… Και αναρωτιέμαι εάν η κυβέρνηση έχει καταλάβει πως ο εχθρός δεν είναι οι πολίτες αλλά ο ιός. Και αντί να φροντίσει να συσπειρώσει τον κόσμο και να τον κάνει σύμμαχό της σε αυτό τον «πόλεμο» όπως αυτή αρχικά αποκάλεσε την πανδημία, χρησιμοποιεί αυθαίρετους και αυταρχικούς τρόπους για να περιορίσει τις απώλειες.