H ελληνική κυβέρνηση είναι ευχαριστημένη. Οι πρόσφυγες και μετανάστες που διαμένουν σε δομές έχουν μειωθεί κατά 25% σε σχέση με την αρχή του χρόνου, ενώ οι αφίξεις από τα ανατολικά σύνορα της χώρας εμφανίζονται φέτος μειωμένες κατά 78% σε σχέση με πέρυσι. Ανακούφιση αισθάνονται και τα νησιά του Αιγαίου, καθώς οι διαμένοντες στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης έχουν μειωθεί κατά 62%.

Οι αριθμοί αυτοί δεν σημαίνουν όμως φυσικά ότι το προσφυγικό πρόβλημα λύθηκε. Οπως γράφει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ο συνολικός αριθμός των αιτούντων άσυλο και των εκτοπισμένων έχει φτάσει το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων φυσικών καταστροφών, αλλά του γεγονότος ότι «ένας κόσμος που έδωσε όρκο ότι θα ζει πλέον ειρηνικά έχει αποδειχτεί πολύ καλός στο να ξεκινάει διαμάχες, όχι όμως και τόσο ικανός στο να τις επιλύει».

Υπάρχουν λύσεις; Φυσικά. Κι αυτές δεν μπορεί να προκύψουν από τον στρουθοκαμηλισμό, τις επαναπροωθήσεις ή τη μετάθεση ευθυνών, αλλά από τη συνεργασία των πολιτικών ηγετών προκειμένου να αρθούν οι αιτίες που προκαλούν τη φυγή. «Αφήστε με χωρίς δουλειά!» είναι η σπαρακτική έκκληση του ύπατου αρμοστή με αφορμή τα 70 χρόνια της υπηρεσίας του. Δεν έχει νόημα να θυμόμαστε τους πρόσφυγες μόνο με αφορμή μια εικόνα ή μια επέτειο. Πρέπει να εργαστούμε για έναν κόσμο όπου δεν θα νιώθει κανείς την ανάγκη να εγκαταλείψει το σπίτι του.

Και μέχρι τότε να θυμόμαστε ότι το να ζητά κάποιος άσυλο δεν συνιστά παρανομία, αλλά ανθρώπινο δικαίωμα.