Αξιοπιστία

Κάθε φορά που οι λοιμωξιολόγοι προτείνουν, οι κυβερνητικοί προσπαθούν να υπολογίσουν κατά πόσο η κρατική παρακολούθηση της υλοποίησης των προτάσεων είναι εφικτή. Οι ρεαλιστές ανάμεσά τους το λένε και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, «δεν γίνεται να έχουμε έναν αστυνομικό δίπλα στον καθένα». Σύμφωνοι. Οταν όμως μια κυβέρνηση παραδέχεται ον δε ρέκορντ πως αφού δυσκολεύεται να επιβάλει έναν περιορισμό τον αναιρεί, ομολογεί έμμεσα μια μεγαλύτερη αδυναμία. Την αδυναμία να προστατεύσει τους ίδιους τους κανόνες. Και ταυτόχρονα φανερώνει μια σημαντικότερη πτυχή της ιεράρχησης στην οποία καταλήγει. Η ψυχολογία των κυριών που αδυνατούν να κυκλοφορήσουν από την κουζίνα μέχρι το σαλόνι – ή έστω με μετακίνηση 2 και 6 – χωρίς βαμμένα νύχια είναι μάλλον σπουδαιότερη από τις θυσίες των παιδιών των υπολοίπων που χάνουν όσα μόνο μέσα στο αληθινό σχολικό περιβάλλον μπορούν να κερδίσουν. Με τέτοιες αποφάσεις, που υπονοούν τέτοιες αξιολογήσεις, δεν κλονίζει την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε να εμπνέει μια διοίκηση στον ρόλο του κράτους; Η αξιοπιστία, άλλωστε, είναι σαν το μανικιούρ: δύσκολα φτιάχνεται, πολύ εύκολα ξεφλουδίζει.