Ανοιγμα εκκλησιών εν μέσω πανδημίας

Τουλάχιστον ανεδαφική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εμμονή – συγκεκριμένων – ιεραρχών στην εδώ και τώρα επαναλειτουργία των ναών. Ιδίως όταν η χώρα στο σύνολό της σφίγγει τα δόντια μέχρις ότου βγούμε από τη μέγγενη της πανδημίας. Ιδίως όταν εργαζόμενοι και επιχειρήσεις στενάζουν υπό το βάρος των αυστηρών (αλλά αναγκαίων) μέτρων για τον περιορισμό της εξάπλωσης του Covid-19. Ιδίως όταν οι θάνατοι συμπολιτών μας παραμένουν σε καθημερινό επίπεδο πάνω από 60. Ιδίως όταν η πληρότητα στις ΜΕΘ μαρτυρά ότι, παρά τον μειωμένο αριθμό μολύνσεων των τελευταίων 24ώρων, το δεύτερο και σφοδρότερο πανδημικό κύμα δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Περισσότερο προβληματική, όμως, είναι η ανοχή που επιδεικνύει η κυβέρνηση στα καπρίτσια σκληροπυρηνικών μητροπολιτών. Ιδίως εφόσον ο κύβος για το μοντέλο λειτουργίας των εκκλησιών ερρίφθη την περασμένη εβδομάδα, με «εμπάργκο» για άνοιγμά τους ανήμερα τα Χριστούγεννα και τα Φώτα, παρουσία συγκεκριμένου αριθμού πιστών. Προς τι, λοιπόν, η… επαναδιαπραγμάτευση με την Ιεραρχία, όταν οι αποφάσεις που αφορούν άλλες κοινωνικές – επαγγελματικές ομάδες είναι αδιαπραγμάτευτες; Δεν αντιλαμβάνονται στο Μαξίμου ότι η ελαστικότητα αυτή είναι προκλητική;