Καλώς χλευάστηκε ως εξωπραγματική η τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία διεκδικούσε να εκπέμπουν υποχρεωτικά τα ραδιόφωνα 40% ελληνική μουσική. Είναι θετικό ότι, στην παγκοσμιοποίηση, φαντάζει εξωπραγματική μια πρόταση στη βάση της οποίας συναντιούνται ταυτόχρονα η ιδέα του εξαναγκασμού των πολιτών μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας να ακούνε όποια μουσική επιθυμεί η κεντρική εξουσία και η ιδέα του πολιτισμικού εθνικισμού, της κρατικής ενίσχυσης μιας εγχώριας κουλτούρας που περιέχει «τα δικά μας», την ιδιοπροσωπεία μας όπως θα έλεγε ο σύντροφος Ζουράρις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή