Ο κατάσκοπος που θα γινόταν συγγραφέας

Ο Μάρκους Βολφ, αρχηγός των κατασκοπικών υπηρεσιών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, είχε θορυβηθεί όταν το 1963 κυκλοφόρησε ο «Κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο» (εκδ. Bell, 2004, μτφ. Μαρία Κουλουμούνδρα). Πίστευε ότι ο Τζον Λε Καρέ διέθετε πληροφοριοδότη στον δαιδαλώδη ιστό πέραν του Δυτικού Βερολίνου. Ο Ρίτσαρντ Χελμς, πρώην διευθυντής της CIA, απεχθανόταν το βιβλίο, επειδή υπονόμευε τη σχέση μυστικότητας και εμπιστοσύνης στο βασίλειο των κατασκόπων. Σύμφωνα, πάλι, με τον βιογράφο του Λε Καρέ, Ανταμ Σίσμαν («John Le Carre, the biography», Bloomsbery, 2015), τον συγγραφέα αγαπούσε ο Γεβγκένι Πριμακόφ, πρώην ρώσος υπουργός Εξωτερικών, με μακρά θητεία στην KGB. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μαντλίν Ολμπράιτ, συναντήθηκε μαζί του στη Μόσχα για να ανακαλύψουν ότι και οι δύο ήταν φανατικοί αναγνώστες της τριλογίας «Σμάιλι εναντίον Κάρλα». Η Ολμπράιτ σκέφθηκε πως ο Ρώσος ταυτιζόταν με τον σοβιετικό αντίπαλο του Σμάιλι. «Όχι» της απάντησε ο Πριμακόφ, «ταυτίζομαι με τον Τζορτζ Σμάιλι».