Πατέρες και αδελφοί (Μέρος πρώτο)

Οποιος περάσει ακόμη και σήμερα από την οδό Πανεπιστημίου, στο ύψος των Προπυλαίων (προσφιλές meeting point τόσων και τόσων γενεών διαδηλωτών), θα αντικρίσει τέσσερα επιβλητικά αγάλματα, τέσσερα αρχέτυπα της νεότερης εθνικής μας μυθολογίας, τέσσερις εμβληματικές ιστορικές μορφές, συμφιλιωμένες μετά θάνατον, όπως δεν ήταν ποτέ εν ζωή. Παραδόξως, η έμπνευση να παρατάξουμε τον έναν δίπλα στον άλλον, να αμβλύνουμε τις προσωπικές τους αντιπαλότητες και να συμψηφίσουμε τη συμμετοχή τους στην Εθνεγερσία, δεν ήταν δική μας. Ηταν εισαγόμενη από τη Βαυαρία. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Α’ χρηματοδότησε την ανέγερση των Προπυλαίων του Μονάχου προκειμένου να τιμήσει την άνοδο του δευτερότοκου γιου του Οθωνα στον ελληνικό θρόνο. Σ’ εκείνο το επιβλητικό μνημείο ανεγράφησαν και τα ονόματα των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης. Οπως παρατηρεί με οξυδέρκεια ο καθηγητής Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης στον Ρήγα Βελεστινλή (έκδοση των «Νέων», 2009): «Ολοι οι πρωταγωνιστές αναγράφονται παρατακτικά, δημιουργώντας ένα περίγραμμα καθολικής συναίνεσης. Εκεί εμφανίζεται και ο Ρήγας πλάι στον Πατριάρχη Γρηγόριο που καταδίκασε τις ιδέες του, εκεί και ο Κοραής πλάι στον Καποδίστρια, τον οποίο τόσο βίαια αντιπολιτεύθηκε». Απλώς στα δικά μας πια Προπύλαια, το 1871, προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα: αναβαθμίσαμε τα ονόματα σε αγάλματα.