Αντί παγκρατίου, το μπαλάκι με φουρό

Και µετά το µπαλάκι με το φουρό – αυτό που το λένε μπάντμιντον – και μετά το χόκεϊ επί χόρτου, ήρθε η ώρα του μπρέικντανς, και μαζί του τού σκέιτμπορντ, του σέρφινγκ και της αναρρίχησης, μεταμορφώνοντας εν ολίγοις τους Ολυμπιακούς από αγώνες σε πανηγύρι. Το μακροβούτι λείπει, η πρωτελιά και το στακαμάν. Αμα τα προσθέσεις κι αυτά, ολοκληρώνεις την αυλή των θαυμάτων. Κι όμως, τα τέσσερα προαναφερθέντα δρώμενα χαρακτηρίστηκαν αθλήματα και φόρεσαν και την τήβεννο των ολυμπιακών αθλημάτων. Και ομολογώ, δεν μπορώ να κρύψω την πίκρα μου, όταν 25 χρόνια πριν, και με πρωτοβουλία του προέδρου του ΤΕΕ Κώστα Λιάσκα, του Χρήστου Ιακώβου, του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη, του προέδρου του ΕΒΕΑ  Κων/νου Μίχαλου, του πρώην Γ.Γ. Αθλητισμού Στέλιου Σφακιανάκη, κατετέθη πρόταση στην Ολυμπιακή Επιτροπή, με την ένθερμη υποστήριξη του Γ.Γ. Αθλητισμού Γιώργου Βασιλακόπουλου, και του υπουργού Αθλητισμού Γιώργου Λιάνη, να ενταχθεί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το παγκράτιο άθλημα. Αυτό που χαρακτήριζε ο Παυσανίας στα Ηλειακά του «το κάλλιστο εν τη Ολυμπία», αφιερωμένο στον πατέρα των θεών. Με το παγκράτιο έκλειναν πάντα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Και τα τείχη των πόλεων τα γκρέμιζαν μόνον για Ολυμπιονίκη παγκρατιαστή.