Παντελής Χορν

Ισότιμος και ως συγγραφέας και ως θεατρικός παράγοντας της εποχής τους με τον Ξενόπουλο υπήρξε ο Παντελής Χορν. Δεν είχε, βέβαια, το εύρος των ειδών που καλλιέργησε ο Ξενόπουλος, αλλά στον συγκεκριμένο χώρο της θεατρικής γραφής στάθηκε αντάξιος συνοδοιπόρος. Εξάλλου, ο Χορν άργησε να μπει στον στίβο της πνευματικής αρένας, επειδή ήταν ανώτατος αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού, όπως και ο Μπόγρης του Στρατού Ξηράς και απαγορεύονταν τότε η συγγραφική δραστηριότητα στους στρατιωτικούς. Ο Μπόγρης παραιτήθηκε για να τον κερδίσει το θέατρο και ο Χορν απελύθη με ξήλωμα των γαλονιών, διότι ήταν ένθερμος οπαδός του Ελευθερίου Βενιζέλου τα χρόνια του Διχασμού και τον κέρδισε το θέατρο ως έναν, πράγματι, όχι απλώς σημαντικό, αλλά και τολμηρό στις ιδέες του πνευματικό δημιουργό. Πέθανε λόγω της πείνας το 1942, πάμπτωχος, αφού τον συντηρούσε με τον γλίσχρο μισθό του ο γιος του, ο μέγας ηθοποιός Δημήτρης Χορν. Ο Τάκης Χορν μου έλεγε πως ο πατέρας του, μαζί με τον Σικελιανό και τον μεγάλο ζωγράφο Παρθένη, στέκονταν στη σειρά με τις καραβάνες στο συσσίτιο που δινόταν στους πνευματικούς ανθρώπους το 1941 στην αυλή του Πολυτεχνείου!