Ρεβεγιόν

Ρεβεγιόν στην πανδημία

Εισερχόμαστε πλησίστιοι στην εβδομάδα των Χριστουγέννων από σήμερα, αλλά τίποτε δεν θυμίζει ότι το «Αγια Νύχτα σε προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί…» είναι σε τέσσερις ημέρες. Και κατά τα φαινόμενα τίποτα δεν θα θυμίζει ότι σε δέκα ημέρες έχουμε Πρωτοχρονιά, και σε δεκαπέντε-δεκαέξι θα έχουμε των Φώτων, και κάπου εκεί, τη 17η, πάνε περίπατο οι γιορτές, και μαζί τους πάμε γι’ άλλα και εμείς. Εντάξει, είναι μια ιδιαίτερη περίοδος αυτή που ζούμε, δεν την έχουμε ξαναζήσει ποτέ – οι παππούδες μας θυμούνται, κι αυτοί αμυδρά, ότι κάτι τέτοια ίσχυαν επί Κατοχής – αλλά όπως και να το δεις, όπως και να το κάνεις, και να το ξαναδείς, η τραγωδία που βιώνει η υφήλιος δεν έχει προηγούμενο. Μόνο σε παγκοσμίους πολέμους, και μόνο σε καιρούς πανδημίας όπως εκείνη με την ισπανική γρίπη στις αρχές του 20ού αιώνα. Μόνο με τον ζόφο που επικρατούσε εκείνη την εποχή, και έχει αποτυπωθεί σε ένα πλήθος δημοσιευμάτων, άλλα και βιβλίων, μπορεί να συγκριθεί η τωρινή περίοδος. Αλλά και πάλι ίσως να μη μοιάζει τόσο. Γιατί στις αρχές του 20ού αιώνα ο κόσμος δεν είχε την πρόοδο που έχει 100 χρόνια μετά. Η βιομηχανική επανάσταση δεν είχε επικρατήσει, η τεχνολογία ήταν σε νηπιακή κατάσταση και οι άνθρωποι που ασχολούνταν περισσότερο με τη γη και δεν είχαν γνωρίσει ακόμη την αστυφιλία είχαν περιορισμένες απαιτήσεις από τη ζωή τους.