Η ανάληψη της ηθικής ευθύνης

Ολες οι έννομες τάξεις προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή του φορέα της επειδή αποτελεί θεμελιώδη αξία για τον ίδιο αλλά και για την πολιτική κοινότητα της οποίας είναι μέλος. Οι περισσότερες αντιμετωπίζουν όμως με επιείκεια τη θανάτωση μελλοθανάτων ασθενών από οίκτο. Μια μειοψηφία χωρών νομιμοποίησαν την ευθανασία αποκλειστικά στην περίπτωση που κάποιος ασθενής εκφράζει τη σταθερή βούλησή του να πεθάνει εφόσον πάσχει από θανατηφόρα ασθένεια και πονά ανυπόφορα. Ενδιάμεσα κάποιες ευρωπαϊκές έννομες τάξεις απονομιμοποιούν την ανώφελη θεραπευτική εμμονή. Η γαλλική π.χ. αναγνώρισε το δικαίωμα των άμεσα μελλοθάνατων να την αρνούνται, απονέμοντάς τους το δικαίωμα να τεθούν από τους γιατρούς σε βαθιά ύπνωση μέχρι να πεθάνουν. Μήπως λοιπόν ο ανθρωπισμός υποχωρεί έναντι του ωφελιμισμού και η προστασία της ανθρώπινης ζωής σταθμίζεται με την αναγνώριση της ατομικής αυτονομίας; Θα ανοίξει ο κύκλος των δικαιούχων, θα συμπεριληφθούν ιδίως τα παιδιά και οι χρόνια ή ψυχικά πάσχοντες;