Δεν με συναναστρέφονται πια.

Νυχτερίδες στις κόγχες του

μυαλού μου.

Των δαχτύλων

μου το άγγιγμα στα ξεφτίδια

των νεύρων

Τα βγαλμένα μάτια των Αγίων μου

στις τοιχογραφίες της Καστοριάς

Μαύρες φτερούγες των δαιμόνων μου

στις υδρορροές της Παναγίας των Παρισίων

Δεν ταξιδεύω πια

Οι προοπτικές ημέρες

δεν συμπεριλαμβάνονται στο νέο Ημερολόγιο

Γράφω σ’ ένα ορθογώνιο κενό

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στην αποτύπωση της αρρώστιας

και η βίαια διάψευση των προοπτικών επιδεινώνει την κατάσταση

Συνέβη τότε να ζω οικογενειακώς στα ντάνσινγκ

Μ’ ένα τάνγκο νοτούρνο με νανούριζε η μάνα μου

Αλλά ποια ιστορία να αφηγηθώ;

Πολλά έκτοτε έχουν διαδραματισθεί στη Σκομπία

Οι αλεπούδες επέστρεψαν στον Υμηττό

Μια οβίδα μέσα στην εικόνα και ο ενόργανος Θάνατος

Η μηδαμινή αξία του ανθρώπου

φίλτρο, για να θαμπώνει το πρόσωπο.

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Η ανάληψις της Παρθένου» του Γιώργου Βέλτσου, η έκδοση της οποίας αναμένεται από τον «Πατάκη», μετά τις γιορτές. Η ημερομηνία στον τίτλο του ποιήματος είναι προφανώς σημαδιακή, καθώς αναφέρεται στα Δεκεμβριανά (αξίζει για τη συγκυρία των ημερών να αναφέρουμε ότι τη νύχτα της 23ης προς 24η Δεκεμβρίου, δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν στην υλοποίηση σχεδίου που στόχευε στην ανατίναξη του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία όπου διέμεναν η ελληνική κυβέρνηση και το βρετανικό επιτελείο). Το δεύτερο μέρος της συλλογής – η «Λογοτεχνία – Ενας δικανικός» – είναι ένα έμμεσο σχόλιο στη διάκριση μεταξύ ελεύθερου στίχου και ομοιοκαταληξίας. Στο «πρόβλημα» αυτό της ποιητικής όλες οι μορφές στίχου είναι διαθέσιμες για όλες τις θεματικές, φαίνεται να υποδηλώνει ο Γ. Βέλτσος, ενώ η ικανότητα του ομοιοκατάληκτου στίχου μπορεί να αποδειχθεί σε ανικανότητα.