Οταν η μοναξιά συμβαδίζει με τη μακαριότητα

Υπάρχει, στη χώρα μας, μια ευρέως διαδεδομένη, εντύπωση, εγγύζουσα τα όρια της πίστης, σύμφωνα με την οποία η Δύση (στην οποία κάθε τόσο κραυγάζουμε ότι ανήκουμε) μας αγαπά ιδιαίτερα και σεβόμενη το παρελθόν μας θα μας προστατεύει εναντίον κάθε εχθρού. Γι’ αυτό, αποχαυνωμένοι στην αγκαλιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, έχουμε πάψει να φροντίζουμε για τον εξοπλισμό μας και την οικονομική μας ανάπτυξη. Hρθαν τα Mνημόνια  και ο κορωνοϊός και απογίναμε. Σε αντίθεση με μας, η Τουρκία εξοπλιζόταν συνεχώς και συνέδεε κάθε αγορά όπλων με τη συμπαραγωγή τους, αποθησαυρίζοντας ανυπολόγιστη τεχνογνωσία. Για τη συμπεριφορά της Ευρώπης, έχουμε από το βαθύ παρελθόν αρκετά χαρακτηριστικά περιστατικά, αποκορύφωμα των οποίων υπήρξε η Σταυροφορία του 1204 και η Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία αθλίως, αιματηρώς (διανθισμένη με σειρά ανήκουστων βιασμών), οι ευρωπαίοι σταυροφόροι εκδήλωσαν τα «χριστιανικά τους» οράματα και την πλιατσικολόγησαν αγρίως. Εκτοτε, το Βυζάντιο άρχισε να καταρρέει με αποτέλεσμα το 1453 να καταστραφεί ένας πολιτισμός, από εκείνους, που μόνη ένδοξη ιστορία έχουν την καταστροφή πολιτισμών, τις γενοκτονίες, τους βιασμούς, τους αποκεφαλισμούς και τους ανασκολοπισμούς. Τότε, η Ευρώπη αρνήθηκε την αιτούμενη, από τη Βασιλεύουσα, βοήθεια, με αποτέλεσμα να κατακτηθεί από τον Τούρκο και η ίδια, σχεδόν ολοσχερώς. Το 1922, η Ευρώπη κάποια στιγμή μάς εγκατέλειψε και αγκάλιασε τον Κεμάλ, με αποτέλεσμα τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αν η Τουρκία επιχειρήσει οποιαδήποτε ενέργεια κατά της χώρας μας, πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι η Ευρώπη θα μας συντρέξει; Η Βόρεια Ευρώπη διάκειται από δυσμενώς μέχρι εχθρικώς εναντίον μας. Η Νότια Ευρώπη, εκτός του ότι δεν είναι διατεθειμένη να ματώσει για χάρη μας, με πρωτοπόρο τη Μέρκελ, ατενίζει τη μεγάλη αγορά της Τουρκίας και παθιάζεται. Μόνοι μας, λοιπόν. Ενώ ο Ερντογάν εδραίωνε την οικονομία της χώρας του, εξόπλιζε τις ένοπλες δυνάμεις του, εμείς  τρώγαμε τα δανεικά που μας παρείχε αφειδώς η Ευρώπη, περιμένοντας ένα θαύμα να μας κάνει δυνατούς και μαλώναμε στα πράσινα και μπλε καφενεία… Και όταν ήρθε η ώρα της λυπητερής, μη έχοντας χρήματα να πληρώσουμε τα ανομολόγητα χρέη μας, μπήκαμε στα Μνημόνια. Και είδαμε και ακούσαμε τους πολιτικούς μας, την ώρα που η χώρα ακροβατούσε στο χείλος της καταστροφής, αντί να ομονοήσουν, έβριζαν ο ένας τον άλλο. Φτάσαμε στο κατάντημα να μας απειλούν η Αλβανία και τα Σκόπια…  Και στο τούνελ, το κατασκότεινο τούνελ της κακομοιριάς, της φτώχειας, του φόβου, που πορευόμαστε, δεν φαίνεται, κάπου,  στην άκρη του, φως… Και τώρα, με τα τουρκικά πλοία έξω από τα χωρικά μας ύδατα, συρόμαστε σε έναν διάλογο από τον οποίο μόνο θα χάσουμε κάτι. Αυτό είναι σίγουρο. Το μόνο αβέβαιο είναι ότι δεν ξέρουμε τι θα είναι αυτό. Πώς να μη θυμηθούμε, λοιπόν, τους προφητικούς στίχους του Γκάτσου: «Εχεις τα παιδιά σου σκόρπια / κι αγριέψανε τα Σκόπια / κι αν δεν βγεις από τον βούρκο / χαιρετίσματα στον Τούρκο / και με τέτοιους  κυβερνήτες / θα σε φαν οι Αρβανίτες / και με γείτονα χυδαίο / θα το χάσεις το Αιγαίο / θα σε θάψουν με κοτρόνια / γι’ άλλα τετρακόσια χρόνια». Θα ξυπνήσουμε, ποτέ, από τον λήθαργο της κακομοιριάς;