«Σε όλο σχεδόν το έργο του Καραγάτση, η φιλελεύθερη ιδεολογία είναι ευδιάκριτη και παίζει ουσιώδη ρόλο στη μυθοπλασία: από τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν και τον Γιούγκερμαν ως τα τελευταία, τον Κίτρινο φάκελο, το Σέργιος και Βάκχος και ως το μεταθανάτιο 10. Στον Συνταγματάρχη Λιάπκιν (1933), η εικόνα της σοβιετικής πραγματικότητας -του σταλινισμού- μπορεί να χρωματίζεται με λεκτικό οξύ (κομμουνιστές τέρατα, θεωρητικοί μπόγηδες, αλήτες), αλλά σε σοβαρό επίπεδο διαπιστώνει την οικονομική αποτυχία του κολεκτιβισμού και την τρομοκρατία, που ήταν συνέπειά της. Από την άλλη μεριά, το τσαρικό καθεστώς παρουσιάζεται με εξίσου μελανά χρώματα και δεν προβλέπεται, ούτε επιθυμείται, αναβίωσή του…. Σε όλο το έργο του Καραγάτση, το μεγάλο ζήτημα της ιστορίας, από τη φιλελεύθερη σκοπιά, είναι η σχέση (αντίθεση – ταύτιση) ατόμου και κοινωνίας. Ακόμη και ο «Θεός» στα όρια αυτής της σκέψης γίνεται ιδιωτικός, είναι υπό αίρεσιν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή