Η παραίσθηση των Χριστουγέννων

Να την πάλι, ξεπρόβαλε στο Διαδίκτυο. Η φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα με την κατάφωτη και πλημμυρισμένη από κόσμο και αυτοκίνητα οδό Σταδίου, από κάποια Χριστούγεννα της δεκαετίας του 1960. Σε αυτήν που, εδώ και κάποια χρόνια, υποβάλουμε τα σέβη μας στη νοσταλγία που πυροδοτεί η γιορτή. Στη νοσταλγία μιας εποχής που έτσι απαστράπτουσα και με χρώματα αμερικανικής καρτ ποστάλ υπήρξε μόνο στον φακό του σπουδαίου φωτογράφου. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη της καλής φωτογραφίας. Να αποτυπώνει την εντύπωση της στιγμής και να την καθιερώνει ως πραγματικότητα. Με τον ίδιο τρόπο όμως δεν λειτουργεί και η μνήμη; Στιγμές θυμόμαστε και τις αναπλάθουμε σε γεγονότα και ατμόσφαιρες. Οταν ο Φελίνι διηγούνταν τις αναμνήσεις του από τα παιδικά του χρόνια και η μητέρα του τού έλεγε ότι τα πράγματα δεν είχαν γίνει έτσι, της απαντούσε: «Αφού έτσι θέλω να τα θυμάμαι, έτσι έγιναν». Αφού λοιπόν θέλουμε να θυμόμαστε τα Χριστούγεννα του παρελθόντος ως φαντασμαγορία, φαντασμαγορία ήταν. Κι ας ξέρουμε ότι δεν ήταν. Κάνουμε σκόντο σ’ άλλα κι άλλα, δεν θα κάνουμε στη νοσταλγία;