Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα που ήρθε από την αφάνεια «του μπαίνω δεν μπαίνω στη Βουλή», ανήλθε στις κορυφές της εξουσίας και θα ξαναγυρίσει εκεί απ’ όπου ήρθε; Μπορεί μια  συναισθηματικά καθοδηγούμενη αντιΣΥΡΙΖΑ λογική να το εύχεται, αλλά μέχρις στιγμής δεν φαίνεται οι ευχές της να πραγματοποιούνται. Αν ο τρόπος που ανήλθε αυτό το κόμμα στην εξουσία και ο τρόπος που διαχειρίστηκε την κυβερνητική εξουσία δικαιολογούσε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η συνέχιση της αντιμετώπισής του με τον ίδιο τρόπο, αφοπλίζει τη δυνατότητα σοβαρής ανάλυσης των αντοχών του. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αν και δεν εμπνέει, αντέχει;  Γιατί κατορθώνει ακόμη, ελλείψει σοβαρού αντιπάλου, να πείθει πως είναι η μόνη δυνατότητα κεντροαριστερής εναλλακτικής πρότασης, έστω και ψευδεπίγραφης. Οσο όμως το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μετατρέπεται σε μένος κατά της Αριστεράς εν γένει, τόσο αυτός που θα ωφελείται από μια τέτοια αντιμετώπιση, δεν θα είναι η Κεντροαριστερά, αλλά πρωτίστως ο κεντροδεξιός πόλος με τις φιλελεύθερες ανταύγειες του κ. Μητσοτάκη και δευτερευόντως ο ΣΥΡΙΖΑ ως «υπερασπιστής» των ιδανικών της πανταχόθεν βαλλόμενης Αριστεράς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή